Muchy i karaluchy są również nosicielami jaj robaków. Siedząc na jedzeniu, owady mogą zarazić jedzenie. Każdy kontakt z glebą i piaskiem może doprowadzić do przedostania się pasożytów do organizmu człowieka. Dlatego konieczne jest dokładne umycie rąk, zwłaszcza pod paznokciami. Dotyczy to w szczególności dzieci. Układ trawienny przede wszystkim ma za zadanie przyjmowanie pokarmów, rozkładanie ich na poszczególne substancje oraz wchłanianie tych potrzebnych dla prawidłowego funkcjonowania wszystkich układów. Budowa i funkcje układu pokarmowego człowieka są ze sobą ściśle powiązane, co służyć ma jak najbardziej wydajnemu wchłanianiu. Okrągłe robaki. Główne cechy. Te robaki w człowieku są tak zwane ze względu na formęprzekrój. Ciało pasożytów jest długie, nie artykułowane, czasami jego rozmiar sięga 20 cm, robaki nie mają specjalnych narządów do mocowania. W ludzkim ciele przyklejają się do końców ich ciała w jelitach. Charakterystyka Jeszcze bardziej niepokojąco wygląda sytuacja, w której pasożyty przedostają się do innych tkanek – wtedy stanowić będą ogromne zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale nawet życia człowieka. Warto również wiedzieć, jakie choroby mogą wywoływać niepożądani goście w ludzkim ciele. W przeciągu od 2 do 4 godzin po zgonie, na ciele zaczyna występować stężenie pośmiertne, czyli sztywność mięśni. Proces ten ustępuje zazwyczaj po 4 dniach od śmierci. Robaki mogą zginąć, jeśli морозить mięso w temperaturze minus 10 stopni w ciągu 2 tygodni. READ Филяриоз: zdjęcia, objawy oraz leczenie филяриатоза u człowieka Kolejny czynnik ryzyka to noclegi na wsi, gdzie prawidłowo unieszkodliwiana odpadów bydła. Robaki u psa. Wszelkie choroby pasożytnicze mogą stanowić również zagrożenie dla człowieka. Robactwo, które atakuje zwierzęta, nie żyje tylko w środowisku zewnętrznym. Psy są niezwykle narażone na wiele gatunków robactwa wewnętrznego. Te osobniki, które żyją w przewodzie pokarmowym psa, mogą wpłynąć na jego stan zdrowia. Robaki u kotów. Robaki u kotów należy bezwzględnie leczyć. Istnieje wiele rodzajów robaków, które mogą zaatakować koty. Najczęściej żyją one w jelitach zwierzęcia, ale zasiedlają również inne narządy. Ze względu na to, że mogą być przenoszone na ludzi, zaliczane są do zoonoz, czyli chorób odzwierzęcych. Ciekawostki na temat człowieka. 2013-10-02 09:52:23; Układy w ciele człowieka 2014-03-08 20:58:51; Jaki jest najtwardszy mięsień w ciele człowieka? 2011-05-14 21:58:29; Najbrzydsza część na ciele człowieka to? 2016-08-16 21:57:22; Jakie są czułe miejsca na ciele człowieka? 2013-05-26 10:13:35; Kiedy pojawia się dusza w ciele Robaki U Dzieci • U Dorosłych • Badanie Na Wykrycie Robaków U Dzieci • Test Na Robaki Dziecko • Robaki Mózgu Objawy • Wysypka • Gorączka • Z 3b42uO. Fot: DeVil79 / Choroby pasożytnicze skóry należą do czołowych problemów ochrony zdrowia. Przykładem pasożytów ludzi są świerzbowce, wszy i pchły. Wywołane przez nie schorzenia występują na całym świecie. Pasożytnicze choroby skóry to grupa chorób wywołanych przez pasożyty bytujące na lub w skórze. Do najbardziej znanych zalicza się wszawicę i świerzb. Rzadziej obserwuje się zmiany skórne wywołane przez larwy much, pluskwiaki czy pchły. Pasożyty skórne najczęściej rozprzestrzeniają się wśród dzieci. Dlatego środowiskiem sprzyjającym zarażeniom chorobami pasożytniczymi skóry są placówki oświaty. Choroby pasożytnicze skóry Pasożyty bytujące na lub w skórze człowieka mogą prowadzić do rozwoju różnego rodzaju chorób, nazywanych pasożytniczymi chorobami skóry lub parazytozami. Charakteryzuje je łatwość szerzenia się zakażeń w środowisku rodzinnym, szkolnym i szpitalnym. Stanowią ciągły problem sanitarno-epidemiologiczny. Ich rozprzestrzenianiu sprzyjają złe warunki sanitarno-higieniczne, ruchy migracyjne ludności, bezdomność i nieprzestrzeganie podstawowych zasad higieny osobistej. Nazwa „pasożyt” pochodzi od greckiego słowa parasitos, co tłumaczy się jako współbiesiadnik, darmozjad. Pasożyty skóry odżywiają się głównie złuszczonym naskórkiem i krwią. Najczęściej występującymi osobnikami bytującymi lub żyjącymi okresowo na powierzchni ludzkiej skóry są świerzbowce, wszy, pluskwy i pchły. Zobacz film: Budowa i funkcje skóry. Źródło: 36,6. Choroby pasożytnicze skóry człowieka – świerzb Za najbardziej znaną chorobę pasożytniczą skóry człowieka uważa się świerzb spowodowany przez świerzbowiec ludzki. Pasożyt drąży w skórze człowieka korytarze, tzw. nory świerzbowcowe, powodując tym samym silne zaczerwienienie, lokalny stan zapalny i opuchliznę. Podczas drapania dochodzi do spryszczenia i rozwoju zmian skórnych w postaci przeczosów, grudek i plam. Pękanie pęcherzyków jest przyczyną sączenia się płynu surowiczego, który zasychając, tworzy strupy. Jednym z głównych objawów świerzbu jest świąd, szczególnie nasilony w nocy ze względu na większą aktywność pasożytów w ciepłym i ciemnym otoczeniu. Drażniące działanie śliny świerzbowca przyspiesza rogowacenie naskórka. U osób o obniżonej odporności, np. u chorych na AIDS i choroby hematologiczne, rozwija się ciężka postać świerzbu, czyli świerzb norweski, któremu towarzyszy silna hiperkeratoza. Inną znaną postacią choroby jest świerzb noworodków, który występuje w pierwszych tygodniach życia dziecka. Pasożyt wybiera nieowłosione obszary skóry człowieka, takie jak boczne powierzchnie palców rąk, nadgarstki, zgięcia i fałdy skórne, pośladki, tułów, a zwłaszcza okolice pępka i sutków u kobiet. U dzieci często dochodzi do zajęcia skóry dłoni i podeszew. Świerzbowce żywią się keratyną zawartą w warstwie rogowej naskórka. Choroba może wystąpić w każdej grupie wiekowej. Do zakażenia świerzbowcem dochodzi drogą kontaktu bezpośredniego z osobą chorą i w sposób pośredni, za pomocą przedmiotów, na których znajdują się zapłodnione samice pasożyta. Narażenie na zakażenie jest szczególnie wysokie wśród osób pracujących w służbie zdrowia. Pasożyty skóry ludzkiej – wszy Znanym pasożytem skóry ludzkiej jest wesz. Wszawica występuje często, a przy tym stanowi problem o wymiarze społecznym. Dotyczy w szczególności dzieci i młodzieży. Rozprzestrzenienie wszy następuje przez bezpośredni kontakt z zarażoną osobą oraz przez wspólne używanie odzieży i przyborów kosmetycznych. Zobacz film: Co zrobić, aby uniknąć wszawicy? Źródło: Dzień Dobry TVN. Wszy to najczęściej pasożyty skóry głowy, a zwłaszcza obszaru owłosionej części głowy. Wesz najczęściej składa jaja w okolicy skroniowej i potylicznej głowy (wszawica głowowa). Samice składają około 200 jaj, które dojrzewają przez 3 tygodnie. Gnidy przytwierdzane są do włosa bezpośrednio przy powierzchni skóry głowy, na skutek czego rozwijają się wykwity powodujące silne uczucie swędzenia. Drapanie prowadzi do zranień skóry ulegających wtórnemu zakażeniu bakteriami. Na skutek wszawicy dochodzi do powstania strupowatych zmian skórnych, a włosy zlepiają się z powodu sączenia się płynu surowiczego z ranek. W zależności od pasożyta bytującego na skórze wyróżnia się także wszawicę: odzieżową – wywołana przez wesz odzieżową, która lokalizuje się przeważnie w fałdach i na szwach odzieży, w miejscach styku ubrań ze skórą, czyli na karku, szyi czy w bieliźnie; po ukłuciu wszy powstaje silnie swędząca grudka; dochodzi do pogrubienia i łuszczenia skóry; częste są brunatne przebarwienia skóry i wtórne zakażenia ropne; łonową – wywołana przez wesz łonową, która składa dużo bardzo małych gnid; lokalizuje się głównie w okolicy łonowej, ale można ją spotkać też na rzęsach i brwiach; po ukłuciu wszy powstają silnie swędzące błękitne plamy, świadczące o hemolizie krwinek. Inne znane pasożyty skóry człowieka Wśród innych znanych pasożytów ludzkiej skóry należy wymienić także: pchłę ludzką Wywołuje reakcję skórną typu alergicznego o różnym nasileniu. Po ukłuciu pasożyta pojawiają się objawy skórne w postaci miejscowego stanu zapalnego skóry. Rozwija się czerwona plamka i silny świąd. nużeńca Jest to pasożyt śródskórny bytujący w torebkach (mieszkach) włosowych i gruczołach łojowych. Często nazywa się go pasożytem skóry twarzy. Wywołuje nużycę. Do zarażenia dochodzi drogą kontaktową i za pośrednictwem kurzu, w którym mogą znajdować się jaja pasożyta. Przebieg kliniczny nużycy może być bezobjawowy. Z kolei w przypadkach objawowych choroba manifestuje się świądem skóry, zapaleniem spojówek i brzegów powiek, łojotokowym zapaleniem skóry, wypryskiem oraz objawami przypominającymi trądzik różowaty. Nużeńce przyczyniają się do powstawania zaskórników i miejscowych ropni, a także nawracających jęczmieni i zespołu suchego oka. Zobacz film: Pasożyt w ciele człowieka. Źródło: Dzień Dobry TVN. Bibliografia: 1. Omielan K., Babiżewska I., Szczerkowska-Dobosz A., Nowicki R., Ocena wiedzy na temat świerzbu wśród osób związanych ze służbą zdrowia, „Medycyna Rodzinna”, 2014, 1, s. 19-22. 2. Brochocka A., Szczukowska H., Kasprzak J., Retrospektywna ocena zachorowań na świerzb (scabies) – obecnie nie rejestrowanej, a w przeszłości najczęściej notowanej parazytozy na terenie Polski, „Problemy Higieny i Epidemiologii”, 2014, 95(1), s. 62- 66. 3. Górkiewicz-Petkow A., Michałowska O., Petkow L., Świerzb – problemy diagnostyczne i terapeutyczne, „Medycyna Rodzinna”, 2009, 4, s. 70-74. 4. Izdebska Wszy? Poznaj i pokonaj problem, Warszawa, PWN, 2014. 5. Bierzniewska B., Choroby pasożytnicze skóry – wszawica, „Farmaceutyczny Przegląd Naukowy”, 2007, 10, s. 41-44. 6. Kubiak M., Kaczmarczyk D., Kubiak R., Morawiec-Sztandera A., Nużyca jako podejrzenie zmiany nowotworowej skóry twarzy – opis przypadku, „Otorynolaryngologia”, 2014, 13(4), s. 228-226. 7. Kleina Schmidt P., Kocięcki J., Dalz M., Skołuda A., Nowe spojrzenie na terapię zapalenia brzegów powiek wywołanego roztoczem z rodzaju Demodex, „Farmacja Współczesna”, 2010, 3, s. 210-213. 8. Hadaś E., Derda M., Pasożyty – zagrożenie nadal aktualne, „Problemy Higieny i Epidemiologii”, 2014, 95(1), s. 6-13. Polska Poland (en)DeutschlandEspañaItalia中国MalaysiaPortugalРоссияFranceБългарияBelgiqueShqipëriaÖsterreichMagyarországViệt namΗ ελλάδαსაქართველოIndonesiaΚύπροςКиргизияLatvijaLietuvaLëtzebuergNederlandҚазақстанRomâniaSlovenskoSlovenijaราชอาณาจักรไทย台湾УкраїнаPilipinasHrvatskaČeská republikaDie schweizEesti Jakie rodzaje pasożytów są u człowieka IntoxicArtykułyPasożyty w organizmie człowieka zdjęcia Organizm człowieka wpływają różne rodzaje pasożytów, żyjących na ciele lub wewnątrz niego, zlokalizowane w różnych narządach i układach. Różnią się one rozmiarami, funkcji życiowych, dostają się do organizmu różnymi drogami. Ale wszystkich ich łączy jedno – negatywny wpływ na zdrowie. W procesie życia uderzają organy, wydzielają toksyny, absorbują składniki odżywcze, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. W przypadku zakażenia ważne jest, aby rozpocząć leczenie. Rodzaje pasożytów człowieka Biorąc pod uwagę większą częstość występowania ludzkich pasożytów, pożądane jest, aby znać podstawowe rodzaje. Należy również uświadomić sobie, jakie objawy towarzyszą obecność w organizmie tego lub innego pasożyta. Jak wyglądają, można dowiedzieć się, po przeanalizowaniu zdjęć. Rozważmy ogólną klasyfikację pasożytów, dla których człowiek jest gospodarzem: Ecto pasożyty – żyją i pasożytują na powierzchni ciała. Do tej kategorii należą pluskwy, kleszcze, wszy, pchły. Żywią się krwią człowieka, naruszania integralności skóry. Wykryć ich obecność łatwo, ponieważ Ecto pasożyty przynoszą ogromny dyskomfort: bolesne ukąszenia, pieczenie skóry, rany. Pozbyć się z nich pomagają specjalne preparaty do użytku zewnętrznego. Ecto pasożyty są niebezpieczne, że są nosicielami poważnych chorób zakaźnych – tyfus, zapalenie mózgu, wąglik i inne dolegliwości. Ogromne obrażenia zadają Ecto pasożyty, którymi można zarazić się w egzotycznych krajach, dlatego podczas podróży ważne jest, aby być szczególnie ostrożnym. Najprostsze to endo pasożyty atakujące organy wewnętrzne. Mają prostą strukturę, ponieważ składają się z jednej komórki. Mimo to najprostsze są czynniki chorobotwórcze poważnych chorób. Główne rodzaje pierwotniaków, pasożytów: giardia – prowadzą do rozwoju dysbakteriozy, imr, zatrucia organizmu, zaburzeń funkcjonowania przewodu pokarmowego, niedokrwistość; ameby – wywołują choroby jelit, asteniû; toxoplasma – mogą stać się przyczyną chorób oczu, mózgu, serca, układu nerwowego, szczególnie niebezpieczne dla kobiet w ciąży; trichomonas vaginalis – prowadzą do chorób układu rozrodczego. Wymienione odmiany najprostszych pasożytów uderzają organizm ludzi najczęściej. Zakażenie nimi może towarzyszyć silne objawy lub przebiegać bez wyraźnych objawów. Robaki – najczęstsze endo pasożyty, native których jest ponad 80% ludzi. Te robaki, żyje w różnych narządach człowieka, prowadzą do rozwoju niebezpiecznych przewlekłych dolegliwości. W najcięższych przypadkach pasożytniczych helminths staje się przyczyną śmierci. Typy pasożytniczych robaków, które oddziałują na ludzi w każdym wieku: Nicienie – ten rodzaj dżdżownicy często jest diagnozowana u dzieci i dorosłych. Wynika to z faktu, że są one łatwo przenoszą się z człowieka na człowieka poprzez kontakt z pozostałymi przedmiotami, na których pozostały jaja robaków, poprzez stosowanie nie jest zbyt czystych produktów. Inna nazwa tego gatunku – okrągłe robaki, ponieważ ciało tych pasożytów na przekroju ma kształt okrągły. Ich rozmiary wahają się od kilku milimetrów do kilkudziesięciu centymetrów. W ciele człowieka może żyć 45 odmian glisty. Najczęściej: owsiki – robaki o długości do 1 cm, żyjące wyłącznie w jelitach, prowadzą do wyczerpania, zaburzenia trawienia, zaburzenia snu; glisty – niebezpieczne pasożyty długości do 30 cm, migracja po całym organizmie, powodują rozwój alergii, astmy, niedokrwistość, choroby dermatologiczne, naruszają integralność organów; Trichinella – robaki wielkości kilku milimetrów, prowokujące poważne problemy ze zdrowiem: gorączka, obrzęk, zapalenie skóry, alergie, zaburzenia żołądka; vlasoglavy – robaki o długości ciała do 4,5 cm, które pasożytują w jelicie, prowokuje rozwój anemii, osłabienia, zatrucia. Trematodes – robaki, ma płaski kształt. Inna nazwa tego gatunku – przywry. Wiąże się to z tym, że wszystkie pasożyty z tej grupy mają na ciele przyssawki, które przyczepiają się do narządów wewnętrznych, wchłaniając składniki odżywcze, krew, inne tajemnice organizmu. Aby pasożytują w organizmie człowieka, dżdżownic trzeba przejść obowiązkową fazę rozwoju w ciele pośredniego gospodarza. Najczęściej są to ryby, więc można się zarazić, jedząc mięso ryb, nie przeszły odpowiednią obróbkę cieplną. Najczęstsze przywry: syberyjski lub kota – płaski robak o długości 1-2 cm, on atakuje w żółciowych, pęcherzyka żółciowego, a także trzustki, wątroby, powoduje rozwój owrzodzenia, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie trzustki, pęcherzyka żółciowego, zaburzenia nerwowe; kolki pretium – robak o długości do 2 mm, zakażenia, które prowadzi do chorób przewodu pokarmowego, astma, anemia, alergie, osłabienie, bronchit, bezpłodność. Trematodes bardzo niebezpieczne. Rozchodzą się one w ciało, zadając organy liczne uszkodzenia mechaniczne, pochłaniając dużą ilość krwi, składników odżywczych. Cestodes lub tasiemce – niebezpieczny pasożyt, sięgających do długości kilkudziesięciu metrów. Do rozwoju potrzebują zmienić pośredniego gospodarza, częściej to kopytnja zwierzęta. W organizmie człowieka larwy pasożytów trafiają, jeśli spożywać zarażoną mięso, nie przeszły odpowiednią obróbkę cieplną. Główne rodzaje tasiemców: szeroki lentets – pasożyt długości kilku metrów, parasitizing w jelicie cienkim; on powoduje takie choroby jak niedokrwistość, niedrożność jelit, problemy z trawieniem, zmęczenie; tsepen trzody chlewnej – robak o długości do 8 m, zakażenia, które prowadzi do niedrożności jelit i innych chorób; uparty tsepen – pasożyt o długości do 18 m, prowokujący niebezpieczne choroby człowieka: anemię, wyczerpanie, niedrożność jelit, zaburzenia żołądkowe, alergie, problemy z układem nerwowym; echinococcus – dla człowieka niebezpieczne zakażenie larwami tego tasiemca, bo dostanie się do organizmu, szybko rozwijają się, tworzą duże guzy. Ważne! Cestodes mogą żyć w organizmie przez dziesiątki lat, stale truje i uderzając go. Leczenie i profilaktyka Przed rozpoczęciem leczenie z pasożytów, ważne jest, aby dokładnie określić, jakiego rodzaju jest obecny w organizmie. Jest to konieczne, aby dobrać skuteczne metody leczenia, ponieważ większość leków zostały opracowane specjalnie, aby pozbyć się konkretnego rodzaju pasożytów. Podstawowe metody diagnostyczne, pozwalające na określenie patogenu zarażenia: analiza mas kałowych; badanie krwi: ogólny, a także elisa; wymaz; analiza tajemnic choroby wrzodowej dwunastnicy 12; tomografia komputerowa; USG. Jednorazowe negatywnym wyniku większość badań należy przeprowadzić ponownie. Jest to konieczne dla uzyskania wiarygodnego wyniku. Jeśli wyniki badań potwierdziły obecność zakażenia tęgoryjec)., ważne jest, aby natychmiast rozpocząć terapię przeciw dżdżownicy. Przewiduje ona 3 kolejnych etapach: Przygotowanie organizmu – stosowanie sorbentów, dyniowego oleju, które aktywują proces usuwania nagromadzonych toksyn. Trwa 5-7 dni. Stosowanie leków przeciw dżdżownicy – mogą to być krople lub zawiesiny, przeznaczone do zwalczania określonego rodzaju pasożytów. Regenerujący etap – pomaga przywrócić normalne funkcjonowanie organizmu, pracę układu odpornościowego. Przewiduje on stosowanie sorbentów, kompleksów witaminowych, w niektórych przypadkach są inne leki. Leczenie robaki powinno odbywać się pod nadzorem lekarza. Gdy chodzi o zakażenia tasiemca i przywry, pokazuje terapia w szpitalu. Farmakologiczne preparaty medyczne są bardzo toksyczne. Po ich spożyciu są silne skutki uboczne, ich odbiór jest zabronione w ciąży. W związku z tym wiele osób decyduje się pozbyć robaków za pomocą medycyny ludowej. W jej arsenale, istnieje wiele przepisów, których skuteczność jest sprawdzona przez wieki. Wyraźny efekt przeciw dżdżownicy posiada dużą ilość ziół i roślin: dynia, wrotycz pospolity, piołun, kocanki, len, cebula, czosnek, orzechy, granaty, marchew. Na ich podstawie przygotowuje się odwary, napary. One są przeznaczone do podawania doustnego lub lewatyw oczyszczających. Ostatnie są przypisane do zwalczania pasożytów, pasożytnicze w jelitach. Przy wyborze metody leczenia należy zwrócić uwagę, aby w przepisie nie zawierały składników roślinnych, na które jesteś uczulony. Aby zminimalizować ryzyko zakażenia helminths, ważne jest, aby zawsze stosować środki zapobiegawcze: myć ręce przed jedzeniem, a po wizycie w toalecie, kontaktu ze zwierzętami; dokładnie umyć i wypłukać wrzątkiem owoce, warzywa, zioła; poddać odpowiedniej obróbce cieplnej mięso, ryby; spędzać odrobaczone zwierząt. Ale całkowicie wyeliminować ryzyko zakażenia dżdżownicami niemożliwe, dlatego dwa razy w roku warto zdawać testy, które pozwalają ustawić obecność lub brak pasożytów. Istnieje opinia, że aby zapobiec, należy regularnie przyjmować tabletki przeciw dżdżownicy. Wszystkie rodzaje pasożytów powodują ogromne szkody dla zdrowia człowieka. One prowadzą do zaburzeń funkcjonowania wielu narządów i układów, wywołują patologiczne choroby, których nie można leczyć latami. Przy pierwszych objawach infekcji pasożytami, nawet jeśli wydaje się, że nigdzie nie można zarazić się dżdżownicami, należy udać się do lekarza. On przepisze diagnostykę, w razie potrzeby dobierze środki do terapii przeciw pasożytów. Fot. designer491 / Getty Images Muszyca to choroba zarówno ludzi, jak i zwierząt. Jej cechą charakterystyczną jest zakażenie skóry lub błon śluzowych spowodowane obecnością larw owadów należących do grupy muchówek. Nie leczy się jej farmakologicznie. Podstawą terapii jest oczyszczenie rany i przestrzeganie zasad higieny. Zachorowania na muszycę spotyka się głównie w regionach tropikalnych i subtropikalnych, zwłaszcza w Afryce Środkowej i Południowej, np. w Trynidadzie oraz w południowo-wschodnim Meksyku. Choroba tworzy na skórze człowieka lub zwierzęcia rozległe i trudno gojące się rany. Chory może czuć poruszającą się pod skórą larwę, którą koniecznie trzeba usunąć. Pasożyt może osiedlić się w dowolnym miejscu na skórze, w nosie, uszach, jamie ustnej, a nawet gałkach ocznych. W niektórych sytuacjach także w jelitach i przewodzie moczowym. Polecamy: Jak wygląda glista ludzka? – objawy zakażenia, leczenie glisty ludzkiej Czym jest muszyca? Muszyca (myiasis), inaczej larwa wędrująca, to jedna z chorób tropikalnych. Występuje głównie w Azji Środkowej i Południowej, na terenach południowo-wschodniego Meksyku oraz południowej Afryki. Przyczyną jej powstania jest obecność w skórze lub błonach śluzowych pasożytniczych larw muchówek. Atakuje głównie zwierzęta gospodarskie, ale można ją spotkać również u człowieka. Źródłem zakażenia muszycą może być ponad siedemnaście rodzajów gatunków much, gzy oraz larwy muchy tumbu spotykane w regionach tropikalnych. Uważa się ją za jedną częstszych chorób przywiezionych z podróży, ponieważ tylko w ten sposób rozwija się zazwyczaj w krajach z klimatem umiarkowanym. Polecamy: Jak można zarazić się tasiemcem? Rodzaje muszycy Muszycę podzielono na rodzaje zależne od lokalizacji larw. Jednym z nich jest muszyca pierwotna, która powstaje na skutek rozwoju larw w tkankach żywiciela. Czynnikiem sprawczym choroby są głównie gzy, które wykorzystują inne owady, np. moskity, jako inkubatory do składania jaj. Na człowieka lub zwierzę są przenoszone poprzez ukąszenie i tam penetrują jego skórę, wnikając w głąb. Na zachorowanie narażone są też osoby, które mają bezpośredni kontakt z mokrymi ubraniami lub bielizną pościelową, ponieważ jaja niektórych larw (np. muchy tumbu) mogą przeżyć na tych powierzchniach nawet do 15 dni. Po zetknięciu się z żywicielem przechodzą wprost na powierzchnię jego naskórka. Innym rodzajem zakażenia larwami jest muszyca wtórna, w której samica pasożyta składa jaja na powierzchni rany lub owrzodzenia. Ma to miejsce najczęściej, gdy stan zapalny jest mocno zaniedbany pod względem higienicznym. Pasożyt żywi się martwiczymi tkankami w obrębie zakażenia natychmiast po przeniesieniu na żywiciela. Większość przypadków muszycy wtórnej jest spowodowana przez muchy plujki. Muszyca może być także przypadkowa. Powstaje na skutek połknięcia larw, których jaja zostały złożone w pokarmie. Bytują i rozmnażają się one w przewodzie pokarmowym lub układzie moczowo-płciowym. Polecamy: Włośnica – objawy i leczenie, w jakiej temperaturze ginie? Zobacz film i dowiedz się skąd się biorą pasożyty w ciele człowieka: Zobacz film: Pasożyty - jak się ich pozbyć? Źródło: 36,6. Objawy muszycy u człowieka Charakterystycznym objawem muszycy jest stan zapalny w obrębie miejsca zakażenia, ponieważ pasożyty mają tendencję do żywienia się martwymi lub żywymi tkankami żywiciela. Czas rozwoju larw przy muszycy skórnej to około 5–10 tygodni, ale owrzodzenie na skórze tworzy się znacznie wcześniej, a dolegliwości nasilają z każdym dniem. Rana nie chce się goić, jest zaropiała i stale się powiększa, a powierzchnia skóry wokół niej jest mocno zaczerwieniona. Tkanki ulegają naruszeniu, pod powierzchnią naskórka można zaobserwować ruch. W przypadku muszycy nosowej typowym symptomem jest niedrożność nosa, co u niektórych chorych może powodować obrzęk twarzy i gorączkę, a nawet śmierć. Równie niebezpieczna jest muszyca uszna. Chory ma wrażenie pełzania w uchu, z którego może sączyć się wydzielina o nieprzyjemnym zapachu, ale największym zagrożeniem jest lokalizacja. Larwy mogą przedostać się do mózgu, co jest równoznaczne ze śmiercią. Zakażenie może umiejscowić się także w gałkach ocznych, co powoduje obrzęk i ból oczu. Rzadziej zdarza się muszyca jamy ustnej, która powoduje naruszenie tkanek w okolicy dziąseł i jest tak samo niebezpieczna, jak uszna. Polecamy: Zioła na pasożyty – czy można je bezpiecznie stosować u dzieci i dorosłych? Leczenie i zapobieganie muszycy U chorego na muszycę leczenie farmakologiczne jest nieskuteczne. Nie ma bowiem środka, który pomógłby usunąć larwy z tkanki lub błon śluzowych. Można się jedynie wspomagać doraźnie np. lekami przeciwbólowymi lub smarować miejsce uszkodzenia wazeliną, co utrudni pasożytowi oddychanie i przyczyni się do jego śmierci. Larwy koniecznie trzeba usunąć. Rana musi być prawidłowo oczyszczona i należycie zaopatrzona. Istotnym elementem jest przestrzeganie higieny osobistej. Chorobie można spróbować zapobiec, unikając jedzenia pokarmów z nieznanego źródła, częstym myciem i praniem odzieży oraz poprzez używanie środków owadobójczych. Po powrocie z podróży do krajów tropikalnych warto dokładnie obejrzeć swoje ciało. Bibliografia: R. F. Davis, G. A. Johnston, M. J. Sladden, Rozpoznawanie i leczenie chorób powszechnie występujących u osób podróżujących, wywołanych przez pasożyty zewnętrzne, Dermatologia po Dyplomie 2010, 1(2), s. 33–41.